O ewolucji mojego podejścia do nauki języków obcych, czyli też o tym, jak pozbyłam się bariery językowej

Całe życie uwielbiałam czytać książki. Przyciągały mnie i magicznie przenosiły w inny świat tak, jak teraz często potrafią jedynie telefony komórkowe z dostępem do Internetu ;). Wyobrażałam sobie nawet, ze nie miałabym nic przeciwko zostać na jakiś czas zamkniętą w więzieniu, jeśli tylko miałoby ono dobrze wyposażoną bibliotekę. To wtedy po raz pierwszy przyszło mi do głowy, ze najbardziej na świecie chciałabym poznać wszystkie języki świata, żeby tylko móc czytać swoje ukochane książki w oryginale.

Moje początkowo idealistyczne podejście zostało szybko brutalnie stłamszone przez rzeczywistość. Zaczęłam się uczyć swojego pierwszego języka obcego, jezyka angielskiego, i sprawa okazała się nieco bardziej skomplikowana. Postanowiłam ograniczyć swoje zapędy do - wciąż oczywiście śmiałych - 20-30 języków. Stwierdziłam, ze tyle powinno wystarczyć na początek.

W liceum zaczęłam się uczyć niemieckiego. Na studiach najpierw francuskiego, później rosyjskiego. Ucząc się tylko samodzielnie (i w ekspresowym tempie, zostawiajac naukę na ostatnią chwilę, o czym można przeczytać tutaj; do dziś nie wierzę, ze zdałam ten egzamin przy takim podejściu, i ze nie umarłam na zawał, uważając, ze nie zdałam, i ze przez swoją brawurę :)  wyrzuciłam całe swoje studenckie oszczędności w błoto), podeszłam do CAE i go zdałam.

Rok spędziłam w Austrii, zdałam GDS-C2. Powoli zaczynałam rozumieć, ze zajmując się na raz różnymi sprawami, nie nauczę się tych 20 języków. Ale choćby dziesięciu?

Cale studia opanowywała mnie żądza certyfikatów. Potwierdzenia, jak dobrze mówię w obcych językach. Chciałam już nie tylko dobrze czytać, ale i swobodnie się wypowiadać oraz rozumieć, co inni mają mi do przekazania. Co ważne, żebym mogła sama uwierzyć, że to potrafię, potrzebowałam namacalnych dowodów, które dodawałyby mi językowej pewności siebie.

I faktycznie, tak to działało. Gdy zdałam CAE, a później GDS-a, automatycznie zaczynałam lepiej mówić - nie dlatego, ze magicznie moja wiedza wzrosła, tylko dlatego, ze otrzymałam potwierdzenie z zewnątrz: tak, ona daje radę!

W każdej swojej dotychczasowej pracy potrzebna mi była znajomość języków. Kiedy zaczęłam pracować, używać języka codziennie, moja bariera komunikacyjna powoli zanikała. Przestałam potrzebować zewnetrznego potwierdzenia, że znam języki obce - sama powoli uczyłam się dostrzegać, w czym jestem dobra, a co należy jeszcze poprawić. Nauczyłam się to akceptować.

Wtedy nagle nauka zaczęła mi przychodzić o wiele szybciej. Przestałam się bać mówić w innym języku (nawet nowym, nawet takim, który naprawdę słabo znam, nawet po chińsku), łatwiej mi było nawiązywać nowe znajomosci z obcokrajowcami, łatwiej wszystko zapamiętywałam, przestałam się stresować, że robię błędy. W końcu jak mam je przestać robić, skoro nawet nie pozwalam sobie, żeby zacząć je robić?

Nadal chciałabym się nauczyć dobrze mówić w kilku językach. Tylko teraz robię to już rozsądniej, dojrzałej, co przekłada się na to, ze również - lepiej i szybciej. Mniej się boję. Mam wciąż - choć już zmodyfikowaną - listę języków, których chciałabym się nauczyć. I z tą odrobinę bardziej realną lista może się naprawdę udać.